با چشم های شاعرش شعر مرا خواند

آهسته احساس خودش را پیشتر راند

آمد کنار ساحل تنها ئیم او

زانو به زانوی دلم خورشید رویاند

قلبم نفس در سینه اش خشکید آن شب

حتی قلم از گفتگو شرمنده درماند

حالا دل شعر مرا او داشت در دست

الهام شاعر را را به دست خویش سوزاند

سوز نگاهش هیزم جسم مرا سوخت

خاکستر جسم مرا بر آب پاشاند

آب زلال و جاری این کوچه فهمید

من را و چشم خویش را با درد گریاند

خاکسترم را سمت کاخ آسیه برد

فرعون را در کاخ خود چون بید لرزاند

فرعون قلب عاشقش اینبار چون مرد

پیش آمد و احساس خود را پیشتر راند